Exposities

Ik maak een serie portretten van mijn ouders, het is een zoektocht wie zij waren, wie ik ben. Wat verraad hun gezicht.
Een 30 tal jaren maak ik werken in staal, geabstraheerde vormen. Sinds kort pas ik daar kwetsbaarder materialen in toe. Zo heb ik bijvoorbeeld ontdekt dat beelden van papier, gedetailleerder, ouder, fragieler werden. Kwetsbaar. Het papier heeft een bijzondere uitstraling door de rimpeling. Het lijkt op mensenhuid. Door deze ontdekking ervaar ik uitvoering van mijn beelden in enkel ijzer als een verarming en de abstrahering van vormen als een reductie. Een uitgeklede werkelijkheid. Ik wil de mens in het beeld terug, de details. Vanuit de abstractie in ijzer weer de ziel erin brengen. Het harde staal schept afstand, het papier komt dichterbij. Mijn serie bestaat uit draadfiguren, papieren en verkoperd papieren portretten. Het werken met draad en papier is een andere benadering dan het bewust vormen in de klei of met was. Met klei weet ik wat ik maak. Ik wilde vanuit een nulpunt beginnen, geen technische kennis hebben. Een andere laag aanboren. Zo is het een zoektocht, naar inhoudelijkheid.
Het staal/koperdraad is in die dikte bijna onbuigzaam, dus mijn handen worstelen om er de goede vormen in te krijgen; tegelijkertijd volgt het draad een logische weg, dus er ontstaan logische vormen. Ook het papier is aan bepaalde wetten gebonden, hoe het buigt, krimpt, rekt...
Ik laat het bijna ongezien ontstaan, om zo te vinden wat er onder die huid zat, wat er in die mens gaande was. Terwijl ik juist enkel huid lijk te maken: de portretten zijn
holle reliëfs.

‍