De Stille Performer

Ter nagedachtenis aan de stille performer. Tussen Hildebrand en Provinciehuis, verleden en toekomst, verbeeld  de stille performer zijn momentum.

 Het Hildebrandmonument in de Haarlemmerhout verbeeldt de Hildebrand als de levendige verteller, de performer, een verticale zuil. Hij stelt de hoofdfiguren voor uit zijn verhalenboek de Camera Obscura: een kring van archetypes waarbinnen een spuitende fontein. Een camera obscura draait het beeld om, zoals mijn beeld, nuniet staat maar ligt, en zijn reflectie iseen spiegel is van zijn portret. precies wat die camera deed.

 Mijn beeld, ligt horizontaal op het vlakke spiegelende water. Een cirkel handen van zijn publiek dobberen eromheen. De verhalen van Hildebrand zijn in feite een performance, een reflectie van de samenleving van de 19e eeuw. Aan de andere kant van het park staat het provincie huis: daar gaat het verhaal over de toekomst van gewone mensen: een plek waarbeslist wordt door, over en voor die gewone mensen. Wat het toekomstbeeld van de maatschappij zou moeten betekenen. 

Hier tussen in ligt mijn beeld te water. Het is de geest van Hildebrand. De stille performer. Het beeld krijgt in het water zijn reflectie. zijn nagedachtenis. Het beeld reflecteert het verhaal van vandaag. reflecteert op vandaag, …waar de handeneromheen voor klappen. Het biedt stof tot nadenken.

Ik maakte meerdere beelden, zoals de vliegers in Zandvoort, maar ook de luifel  in Baarn, die met hun gekleurde transparante ‘schermen’, gekleurde schaduwen op de grond toveren, als de zon schijnt: de reflectie. Ik dacht even om het beeld reflectie te noemen, maar de stille performer, of nagedachtenis aan de stille performer, lijkt me mooier….. Tenslotte is een boek een stil verhaal.

Het is de zichtlijn van de geschiedenis (het Hildebrand monument) die uitkomt bij het provinciehuis (de toekomst) waartussen de geest van Hildebrand rondwaart, en zijn reflectie op het nu geeft.

‍

De stille performer: Het is de geest van Bronner. Het is de geest van Hildebrand die er beiden niet meer zijn. Maar natuurlijk ben ik dit, als beeldhouwer, kunstenaar

 Het is mijn kop die ik maar net boven water kan houden op het wankele bouwwerk van mijn kunnen, mijn ervaring, mijn vertrouwen…. mijn drijfvermogen.

 In de veilige beschutting van een applaus. Want ja: mensen die me zien, die in mij geloven, die waarderen wat ik doe… is en blijft toch wel belangrijk

 Ik heb gemerkt dat ik slecht zonder dat kan. Ook ik ben een performer.

‍